بسیاری از والدین وقتی می‌بینند کودکشان دیرتر از همسن‌هایش شروع به حرف زدن می‌کند، دچار نگرانی می‌شوند. تأخیر گفتاری به معنی این است که کودک در سنین معمول نتواند واژه‌ها و جمله‌های متناسب با سن خود را به کار ببرد.
معمولاً یک کودک در ۱۲ ماهگی باید اولین کلمات ساده مثل «مامان» یا «بابا» را بگوید و در ۲ سالگی بتواند جمله‌های دو کلمه‌ای بسازد. اگر کودک در این سنین هنوز فقط با اشاره یا صداهای نامفهوم ارتباط برقرار کند، ممکن است نشانه‌ی تأخیر گفتاری باشد.
دلایل تأخیر گفتار می‌تواند متفاوت باشد؛ از مشکلات شنوایی و تأخیر رشدی گرفته تا اوتیسم یا حتی محیطی که کودک در آن رشد می‌کند. مثلاً کودکانی که کمتر با آن‌ها صحبت می‌شود یا زمان زیادی را صرف تماشای تلویزیون می‌کنند، بیشتر در معرض تأخیر گفتاری هستند.
خبر خوب این است که گفتاردرمانی می‌تواند نقش مهمی در جبران این تأخیر داشته باشد. گفتاردرمانگر با استفاده از بازی، قصه‌گویی، کارت‌های تصویری و تمرین‌های تعاملی به کودک کمک می‌کند تا دایره لغاتش گسترش یابد و جمله‌سازی را یاد بگیرد.
نکته‌ی مهم این است که هرچه درمان زودتر شروع شود، نتیجه بهتر خواهد بود. بنابراین اگر والدین احساس می‌کنند کودکشان دیرتر از معمول صحبت می‌کند، بهتر است هرچه سریع‌تر با یک گفتاردرمانگر مشورت کنند.
